قهرمانانی که معلولیت، محدودیتشان نیست

جارستان- مهتاب باقرزاده: همه ما نام افرادی موفقی را شنیده ایم که با وجود محدودیت های ایجاد شده در جسمشان، حتی در سنین جوانی مهارت ها و توانایی های چشمگیری را از خویش نشان داده اند.

⁩نامش هستی صادقی تبار است؛ ۱۹ سال سن دارد و تحصیلاتش دیپلم تجربی است، به قول خودمان پشت کنکوری بود و حال منتظر جواب کنکور.

از او درباره علت توانیابی‌اش پرسیدم: مشکل جسمی ام مادر زادی است و بچگی دوران سختی نداشتم اما با گذشت زمان و با رسیدن به سن نوجوانی یک سری فرق ها برایم غیر هضم و آزار دهنده بود اما خیلی طول نکشید که با این مشکلات کنار آمدم و برایم بی اهمیت شدند و فعالیتم را در جامعه ادامه دادم.

صادقی تبار در ادامه چنین گفت: من با این شرایط⁩ کنار آمده ام که همه‌ی آدم ها شبیه به هم نیستند و باهم تفاوت هایی دارند. شاید اگر من هم روحیه خود را میباختم در همان اوایل شناختم از ناتوانیم و شرایط متفاوتم با بقیه افراد الان در خانه نشسته بودم و غصه میخوردم. ما همه انسانیم و شکست واسه همه ی افراد است اما مهم این است که ننشینیم و یک نفس بگیریم و با قدرت بیشتری به زندگی ادامه بدهیم.

وی در پاسخ به فعالیت های روزانه اش این چنین گفت: من باشگاه رفتن را از کلاس چهارم با کسانی که شرایطی مثل خودم داشتند، شروع کردم.
⁦⁩

از او درباره ی باشگاه رفتن و شرایطش و نگاه بقیه افراد آنجا جویا شدیم: آنقدر پرانرژی بودم که مورد توجه همه قرار گرفته بودم و آنها از من انرژی می‌گرفتند .

اولین باری که وارد باشگاه شدی چه اتفاقی افتاد؟ به خاطر دارم بار اولی که مربی باشگاه من را بعنوان شاگردش قبول کرد میترسید تا با من کار کند؛اما به اصرار من و صحبت های مدیر باشگاه وارد باشگاه شدم تا تنها از دمبل ها استفاده کنم؛ اما نه تنها دمبل بلکه با بقیه لوازم بدنسازی هم اجازه کار کردن دادند چون توانایی های من را دیدند و فکری که راجع به من داشتند همه از بین رفت. اما در میان این همه نگاه هیچکدام شکل ترحم نبود و همه تشویق و افسوس برای خودشان بود که با وجود سلامتی کامل باز هم تنبلی به خود راه داده بودند.

از آشنایان و هم‌باشگاهیان درباره هستی پرسیدم که او را چگونه دختری می‌بینند:

هستی دختر خیلی باهوش و زرنگ و قدرتمندی است؛ اوایل ما اصلا فکر نمی‌کردیم تا بتواند با دستگاهای باشگاه کار کند و حتی میترسیدیم این لوازم به او آسیب برساند و برایش سنگین باشد. اما خیلی سریع، هستی عکس این را به ما نشان داد و روز به روز جدی‌تر برای آینده‌اش  می‌جنگد و تلاش می‌کند.

چطور با وجود این توانیابی، پر انرژی و با اراده هستید؟
واقعیت این است که این شرایط جسمی، ناتوانی نیست، من چیزی ندارم که بود و نبودش برایم مهم اما معضل نیست؛ مهم خواستن و ساختن خودم و زندگی‌ام است که برایش تلاش میکنم.

او برایمان از مقام ها و کسب مدال هایش در سطح کشوری گفت:
_دارای مقام اول کشوری در رشته پینگ پنگ
_دارای دو مقام سوم کشوری در رشته پینگ پنگ
_منتخب عضو تیم ملی در رشته پینگ پنگ
_و در اخر دارای مقام سوم کشوری در والیبال نشسته

هدفتان از تمرینات روزانه در رشته بدنسازی چیست؟
هدفم اولایل از تمرینات بدنسازی فقط رسیدن به تناسب اندام بود اما الان دلم میخواهد بتوانم به عنوان مربی بدنسازی، جامعه توانیابان را به بدنسازی بیاورم و تمریناتشان را بر عهده بگیرم تا هم شغلی برای خودم باشد و هم انگیزه و کمکی به هم نوعان خودم.

در انتها از او درباره محدودیت ها و کمبود امکانات در سطح شهر پرسیدیم که دل پری از شهر داشت: متاسفانه در شهر رشت حتی به نیاز های معمولی ما توجه نمی‌شود از جمله پیاده‌روهای پر از چاله و سنگ فرشهایی ک برای ویلچر مناسب نیستند و سطح های شیبدار برای رد شدن، و همچنین نبود عابر بانکهایی که متناسب با ویلچردار ها باشد. یکی از مشکلات دیگر پارک خودرو های افراد معمولی در جای پارک توانیاب هاست.

خواسته وی از مسئولین شهر: می‌خواهم تا به ما و خواسته های ما احترام بگذارید و با بی احترامی ها برخورد جدی بشود.

و در انتهای گزارش حرف دلش با ناتوانان جسمی که این ناتوانی را محدودیتی برای خود میدانند:
در اخر باید بگویم واقعا نقص جسمی، ناتوانی نیست. این را منی که از هر دو پا مشکل دارم به تصویر کشیدم پس شما هم میتوانید.
پس خودتان را باور داشته باشید که میتوانید و این محدودیت نیست.

در نگاه اول ناتوان به نظر میرسند اما وقتی نزدیکشان میشوی قهرمانانی‌اند که با معلولیتی که محدودیتشان نیست کنار آمده اند.